ما اغلب جوراب را به‌عنوان جزئیاتی از لباس‌های روزانه خود به یاد نمی‌آوریم. درگذشته جوراب کوتاه یا جوراب ساق‌بلند برای جلوگیری از آسیب‌دیدگی پاها و نشان دادن وضعیت اجتماعی صاحب آن‌ها استفاده می‌شد. درگذشته همانند امروز سربازان، ورزشکاران و پادشاهان همه جوراب می‌پوشیدند. جالب است بدانید جوراب‌های گمشده می‌توانند سالی 240 پوند برای شما ضرر مالی بیافرینند! در سال 2011، محققان دریافتند كه یک خانواده چهار نفره به‌طور متوسط 60 جوراب را در سال از دست می‌دهند و اين ميزان یعنی حدود 240 پوند. آنچه که دانشمندان نمی‌توانند به ما بگویند این است که در کجا روی زمین می‌روند؟!
فهرست مطلب
تاریخچه جوراب
شاید باور کردن آن دشوار باشد، اما جوراب احتمالاً قدیمی‌ترین نوع لباسی است که امروزه هنوز مورد استفاده قرار می‌گیرد. مدت‌ها قبل از وجود مفهوم شلوار یا تی‌شرت، حتی از دوران سنگی نیز بوده است. امروزه، به‌نظر می‌رسد جوراب دوباره جای خود را در دل مردم باز کرده است. جوراب‌ها درگذشته به این راحتی قابل دست‌یابی نبودند و برای مدت طولانی، آن‌ها فقط توسط اشراف پوشیده می‌شدند.
در آغاز
در بازگشت به عصر سنگی یعنی حدود 5000 سال قبل از میلاد مسیح، اولین جوراب را اجداد غارنورد ما پوشیدند که احتمالاً شبیه به آنچه امروز داریم نیست. از آن زمان جورابی باقی‌نمانده است، اما ما سرنخ‌هایی با توجه به نقاشی‌های غار و یافته‌های باستان‌شناسی داریم. به‌نظر می‌رسد که این جوراب‌ها از پوست حیوانات ساخته‌شده بود.
چند هزار سال بعد تا قرن هشتم قبل از میلاد، جوراب‌ها برای اولین‌بار توسط شاعر یونانی «هسیود» به نگارش درآمده است. هسیود در شعر خود با عنوان «آثار و روزها» از «piloi»، نوعی جوراب ساخته‌شده از موی حیوانات که در زیر صندل‌ها پوشیده می‌شد، یاد می‌کند. بعداً رومی‌ها پاهای خود را با نوارهای چرمی یا پارچه‌ای بافته‌شده می‌پیچند.
در حدود قرن 2 میلادی، آن‌ها شروع به دوختن تکه‌های پارچه به هم و ساخت جوراب‌های مناسب کردند و آن‌ها را «اودون» نامیدند. اودون‌ها اولین جوراب‌هایی هستند که شبیه آنچه امروزه می‌پوشیم، هستند. اولین جوراب‌های پشمی در Vindolanda در Northumbria کشف شد و قدمت آن‌ها به قرن 2 میلادی باز می‌گردد. آن‌ها از پارچه پشمی بافته ساخته شده‌اند که به‌منظور محافظت در برابر آب و هوای خشن انگلیس است.
همچنین در همین زمان، اولین جوراب‌های بافتنی در مصر باستان نیز ساخته می‌شدند. بقایای جوراب بافتنی باقی‌مانده از آن دوره، ساخته‌شده با روشی به‌نام naalbinding است که مربوط به 300 – 500 میلادی مسیح است و در رود نیل در مصر یافت شد. این جوراب‌ها دارای انگشتان تقسیم‌شده هستند و به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که با صندل پوشیده می‌شوند.
کوتاه شدن شلوارها و بلند شدن جوراب‌ها
تا قرن 5 میلادی، مقدسین اروپا، جوراب‌هایی به نام «بتونه» می‌پوشیدند که نمادی از پاکی بود. در قرون وسطی، طول شلوار افزایش یافت و جوراب به پارچه‌ای با رنگ روشن و محکم تبدیل شد که قسمت پایین پا را پوشانده بود. از آن‌جایی که جوراب‌ها کِش نداشتند، روبان‌هایی در بالای جوراب‌ها قرار می‌گرفتند تا از افتادن آن‌ها جلوگیری شود. هنگامی‌که شلوارها کوتاه‌تر شدند، جوراب‌ها شروع به طولانی‌تر شدن (و البته گران‌تر شدن) کردند.
تا سال 1000، جوراب‌های بافته‌شده به نمادی از وضعیت اشراف در بسیاری از شهرهای اروپا تبدیل شده بود. اگرچه افراد تهی‌دست اروپا تا پایان قرن دوازدهم مطمئناً جوراب را در خانه‌های‌شان بافندگی می‌کردند، اما جوراب نجیب‌زاده‌ها همچنان بسیار برتر بودند. جوراب‌های آن‌ها به‌طور کلی از پارچه بافته‌شده باکیفیت بالاتر با درز عقب و برش‌های متعدد ساخته‌شده بود.
استانداردهای بالای ملکه الیزابت اول، انقلاب صنعتی را کُند کرد!
تا قرن پانزدهم، اشراف فرانسه و ایتالیایی با جوراب‌های ابریشمی دست‌بافِ خوبِ خود، راه را به پیش می‌بردند. بعدها مردم دریافتند که پارچه ابریشمی کشی دو فایده دارد: سهولت در حرکت و توانایی نشان دادن یک پای خوش‌فرم. در سال 1589، اولین ماشین‌بافندگی توسط «ویلیام لی»، یک روحانی انگلیسی اختراع شد. به‌جز دریافت یک‌جفت جوراب مشکی از ویلیام توسط ملکه الیزابت اول، در نهایت ملکه حاضر به ثبت اختراع برای اختراع او نشد. ملکه شکایت کرد که دستگاه وی جوراب‌های پشمی را ایجاد کرده که برای مچ پاهای سلطنتی خیلی‌بزرگ است. او شکل خام آن‌ها را دوست نداشت و اینکه می‌ترسید که آن دستگاه شغل افراد بافنده را از بین ببرد.
با این‌حال، پادشاه هنری چهارم فرانسه فرصتی را برای اختراع ویلیام فراهم کرد و از او حمایت مالی کرد. مخترع به روون نقل‌مکان کرد و در آن‌جا کارخانه جوراب زنانه ساق‌بلند ساخت. مدت‌های طولانی فرانسوی‌ها بافندگی را در اروپا دردست گرفتند. برای جوراب‌هایی که برای طبقات پایین ساخته‌شده بودند از پشم استفاده می‌کردند، درحالی که آن‌هایی‌که برای اشراف ساخته‌شده بودند از ابریشم رنگی بودند. پس از تولید صنعتی، تولید جوراب آسان‌تر و ارزان‌تر شد و جذابیت آن‌ها را در جامعه اروپا گسترش داد. بسیاری از اصولی که ویلیام‌لی توسعه داده است، هنوز هم می‌توان در ماشین‌آلات نساجی مدرن امروزی یافت.
وضعیت جوراب در روزگار اخیر
در طی سال‌ها، مد جوراب به تغییر طول‌های مختلف ادامه داد. به‌جای اینکه فقط به جنس جوراب اهمیت داده شود، رنگ‌ها، تزئینات و یا راه‌راه‌ها هم مهم شدند. در اواخر قرن هفدهم، پنبه به جنس محبوب بسیاری از لباس‌ها از جمله جوراب تبدیل شد. هرچه شلوار طولانی‌تر شد، طول جوراب کوتاه‌تر شد. انقلاب بعدی در تولید جوراب با اختراع پلاستیک در سال 1938 صورت گرفت. قدرت و کشش جوراب‌های ساخته‌شده از مخلوط پنبه نایلونی باعث شد که این پاپوش‌ها یک قدم طبیعی در تولید پیش رود. این ترکیب حتی امروزه در جوراب‌های ما نیز استفاده می‌شود که از نوعی نایلون به‌نام «پلی آمید» استفاده می‌کنند.
امروزه
از نظر سبک جوراب در مد دیده می‌شود که چند مدل می‌آیند و می‌روند و غالباً بعد از گذشت چندسال دوباره به بازار می‌آیند. الگوهای Argyle، که در دهه 1920 بسیار محبوب بوده‌اند، به سبک مردان بازگشته‌اند. با پیشرفت‌های تولید، پنبه را می‌توان با دقت بیشتری رنگ کرد که باعث جوراب‌های زیباتر و رنگارنگ‌تر می‌شود. درحالی که جوراب‌های راه‌راه برای زنان و مردان همیشه یک انتخاب محبوب خواهد بود، جوراب‌های طرح‌دار با انواع طرح‌های بامزه (مانند جوراب‌های آووکادو یا شکل کاکتوس) به ترند تبدیل شده‌اند.
دوره‌های طراحی لباس آموزشگاه پیشکسوتان علاوه‌بر ارائه مدرک بین‌المللی، به شما تمام فوت‌وفن‌های یک طراح لباس حرفه‌ای شدن را یاد می‌دهد.
منابع: socksaholic ،shosett ،sockshop.co
